Παίρνω βαθιά ανάσα και αναπολώ όλες τις σκέψεις που τα βράδια βολτάρουν στο νου, έχοντας πάντα κάποιο τραγούδι συντροφιά... Ένα τραγούδι διαφορετικό από αυτό που θα τραγουδάω σαν ξυπνήσω από τα όνειρα της σκέψης. Μα κάθε φορά θα μοιάζει το ένα να ολοκληρώνει το άλλο αινιγματικά.
Και έτσι και τώρα που συλλογίζομαι ο νους μου τρέχει σε έρωτες και συναισθήματα...
Με άγγιξε... Ρίγησα. Ρίγησα τόσο αυθόρμητα και απαλά, σαν τη κουρτίνα όταν κλείνεις την μπαλκονόπορτα.
Με κοίταξε... Λύθηκα. Λύθηκα από τις άμυνες και τους δισταγμούς, που με τόσο κόπο είχα δομήσει για όλους τους άλλους.
Με φίλησε... Ερωτεύτηκα? Ένιωσα αυτές τις "μπουρμπουλίθρες" στο στομάχι, σαν να έχω ξεχάσει στο μάτι της κουζίνας μια κατσαρόλα με νερό για ώρα... ώρα πολύ... τόσο που άρχισε να ξεχειλίζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου