Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Άνθη στη καθημερινότητα

Η καθημερινότητά μου, έχει βάλει τα καλά της. Πράγματα όμορφα, εξελίξεις ραγδαίες. Προσπερνάω το χρόνο, νικόντας τη μάχη. Να ξερεις, όμως, η σκεψη μου σε επισκεπτεται συχνα, κατα τη διαρκεια της μερας.
Ανυπομονώ για τα παθιασμενα φιλια σου και τα υπεροχα χαδια σου!
Αν οι σκεψεις μου γινοντουσαν χρώματα, θα είχα φτιάξει τον πιο μεγαλο και φωτεινο και υπεροχο πινακα! Εισαι εμπνευση, χαμογελο, ηδονη. Μυριζω το αρωμα σου στον αερα και δεν ξερω αν το φοραει καποιος άλλος ή ειναι η φαντασια μου.
Η καθημερινότητά μου, αν και χειμώνας σχεδόν, ανθίζει. Ανθίζει μαζί σου. Γεμίζει με ανθούς η ζωή μου.
Κάθε φορά που λέμε καληνύχτα με ενθουσιάζει και πιο πολύ. Άλλη μια μέρα της ζωής μου πέρασε και εγώ κοιμάμαι, όντας μαζί σου. Αφιερώνοντας σε σένα τις σκέψεις μου, τους πόθους μου, τα όνειρά μου. Είναι τόσο σημαντική η καληνύχτα σου, λες και αν δεν την ακούσω θα χαθούν τα αστέρια από τον ουρανό.
Και η Καλημέρα σου είναι ακόμα πιο πολυτιμη, μοιάζει να μην ξημερώνει μέσα στο νου μου, πριν σε ακούσω το πρωι. Είσαι υπέροχος και σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τις καλημέρες και τις καληνύχτες σου μαζί μου!


Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Υπάρχω μαζί σου.

Ύπαρξη. Μία λέξη από τραχύ βελούδο, που ντύνει όμως ομοιόμορφα τη σκέψη μου.
Υπάρχω. Υπάρχεις. Μα σαν οι υπάρξεις μας συγχρονιστούν, ο χρόνος παύει. Μοιάζει να σαγινεύεται ακόμα και αυτός, ο κυρίαρχος του ανθρώπινου ρυθμού, στη θέαση του "εμείς" μας.
Σαν υπάρχω μαζί σου, η καρδιά υποκλίνεται. Ο νους επαφίεται. Η ανάσα ομορφαίνει.
Μου αρέσει  να υπάρχω μαζί σου.
Γαλήνια. Σιωπηλά. Μοιραζόμαστε ένα άχρονο κενό της ζωής που μόνο εμείς δημιουργούμε άξαφνα. Σαν το άλμα της πρώτης σταγόνας στην άκρη του σύννεφου πριν βρέξει.
Όταν υπάρχω μαζί σου, τίποτα δεν υπάρχει. Οι υπάρξεις χάνονται. Εγώ, εσύ, η γη και το σύμπαν είμαστε ένα. Όταν υπάρχω μαζί σου είμαι Θεός. Είσαι Θεός.
Δεν υπάρχω μαζί σου. Υπάρχουμε.
Βρέχει.